Böcəklərin müdafiə xüsusiyyətləri
Böcəklərin müdafiə xüsusiyyətləri
Həşəratların əksər növləri bir çox heyvanların şikarıdır. Buna görə də yırtıcılardan qaçıb qurtarmaq və özünü qorumaq fərdlərin və ümumilikdə populyasıyanın sağ qalması üçün çox vacibdir. Kiçik ölçülərinə, zərifliklərinə, düşmənlərinin və itkilərinin çox olmasına baxmayaraq bu sinif müvəffəqiyyətlə yaşayaraq təbiətdə özünün dayanıqlı ekoloji yerini tutmaqda davam edir. Burada həm orqanizmin məqsədəuyğun quruluşu, həm də fərdlərin müdafiə davranışı mühüm rol oynayır. Əsas müdafiə vasitələrinə müxtəlif tipli qoruyucu rənglər, formalar, zəhərli maddələr, piqmentlər aiddir. Düşməndən qorunmanın müxtəlif xüsusiyyətləri içərisində qaçmaq (məsələn karabidlərin imaqoları və sürfələri qaçıcı ətraflara malikdirlər), tullanmaq (torpaq bitləri), cəld uçub getmək (çapağanlar və qızılböcəklər), bitki üzərindən ətrafları bükərək birdən yıxılmaq və özünü ölülüyə vurmaq (parəbüzənlər), həmçinin maskalayıcı rənglər, aşındırıcı və ya pis qoxulu maye ifrazı daha tez-tez rast gəlinir. Həşəratların əksəriyyəti müdafiədə daha səmərəli nəticə almaq üçün onlara verilən bu üsullardan kompleks şəkildə istifadə edirlər.
Maskalanma
Prototip kimi Lycidae fəsiləsindən olan müxtəlif xortumlu böcək növləri çıxış edə bilər. Bu böcəklərə gözə yaxşı çarpan demonstrativ bədən rəngi (ən çox qara-narıncı, mavi -narıncı) və özünəməxsus bədən forması xasdır. Onlar çox vaxt çiçəklər üzərində açıq oturur, çox yavaş uçur, təhlükə hiss etdikdə isə arxa ətrafların budlarından ağ, pis iyli maye ifraz edirlər. Buna görə də quşlar, həşəratyeyən məməlilər, hətta solpugilər, dəvədəlləyilər, qarışqalar da onlardan uzaq qaçır.
Hərəkət reaksiyaları: Sürətli qaçış: karabidlər, antisidlər (Anthicidae) , Sürətli uçuş: parıldaq böcəklər (Scarabaeidae: Cetoniinae); sürətli üzmə: hərləncik böcəklər (Gyrinidae).
Müxtəlif qorxuducu səslər çıxartmaq: Uzunbığ böcəklər çox gözəl immita torlardır. Onlar özlərini eşşək arılarına, bal arılarına, qarışqalara, başqa qrupdan olan zəhərli böcəklərə bənzədirlər. Bundan başqa uzunbığ böcəklər təhlükə anında düşmənini qorxutmaq üçün müxtəlif səslər də çıxarırlar. 3 tip qoruyucu rəng və bədən forması vardır: maskalanma, mimikriya və demonstrasiya. Bir çox başqa heyvanlar kimi həşəratlar da yırtıcılardan nəinki sığınacaqlarda gizlənir, həmçinin qoruyucu rəng vasitəsilə gözdən yayınırlar. Bu rəng onları fonla eyniləşdirərək az nəzərə çarpdırır. Ya da əksinə parlaq rənglər və ya xüsusi naxışlar həşəratın zəhərli olduğunu vurğulayır. Qoruyucu rəngin tiplərindən biri də mimikriyadır.
Mimikriya
Mimikriya – Qorunmayan həşəratların bədən forması və rənginin özlərini qoruya bilən həşəratların bədən forması və rənginə bənzətmələridir. Bu həmçinin heyvanların yaşadıqları mühitin obyektlərinə bənzəmələri də ola bilər. Mimikriya əslində orqanizmlərin ağlasığmaz dərəcədə mürəkkəb və məqsədyönlü quruluşu və davranışına dair bir çox sirrlərdən biridir. Bir çox alimlər belə hesab edirlər ki, mimikriya mərhələli bilməz. Maraqlıdır ki, Cənubi Afrikada bir-birinə oxşayan yumşaqbədən böcək-taxtabiti-kəpənək və uzunbığ böcək vardır. Bunlar hamısı özünü bədənindən zəhərli maye ifraz edən yumşaqbədən böcəyə bənzədirlər. Arizonanın bir elmi tədqiqat stansiyalarında, daha döğrusu stansiyanın yanında yerləşən çəmənlikdə çox maraqlı bir kəşf edilmişdir. Burada bir-birinin yaxınlığında bədənlərində zəhərli maye olan və bhuna görə də yeməli olmayan iki yumşaqbədən böcək növü –
Lycus loripes və Lycus fernandezi və həmçinin çox da yeməli olan iki uzunbığ növü - Elytroleptus ignitus və Elytroleptus apicalis yaşayır. Uzunbığ böcəklər bu yerdə yumşaqbədən böcəklərə nisbətən daha tez-tez rast gəlinir. L.loripes yumşaqbədəni və Elytroleptus ignitus uzunbığı eyni, parıldayan açıq-narıncı rəngdədirlər. O biri cütün də rəngi eynidir, laikn onlarda həmçinin qanadüstlüklərinin ucu tünddür. Bu halda entomofaqlar tərəfindən yeyilən imitator (uzunbığ) adətən yeyilməyən böcəyi model kimi qəbul edir və onun qanadüstlüklərini və ətraflarının buğumlarını yeyir, bəzən isə hətta bütün döş buğumlarını də yeyir. Bu uzunbığlar ola bilsin ki, öz fəsilələrinin yeganə yırtıcı nümayəndəsidir ki, nəinki oxşadıqları yumşaqbədənləri, həmçinin onlara yaxın növlərə də hücum edirlər. Bu zaman aqressiv mimikriyadan danışmaq olmaz, çünki çətin ki, qurban öz yırtıcı düşmənini yamsılasın. Yumşaqbədənə hücum edən uzunbiğin davranışı onunla cütləşməyə hazırlaşan erkəyin davranışına bvənzəyir. Digər tərəfdən məlumdur ki, lisidlərlə qohum olan müxtəlif yumşaqbədən növlərinin erkək fərdləri qanadüstlüklərindən xüsusi maye ifraz edir ki, dişi fərdlər mayalanmazdan qabaq bu mayeni qəbul edirlər. Buna görə də ola bilsin ki, Elytroleptus ignitus uzunbığı ilə Lycus loripes yumşaqbədəni araslndakı belə davranışda psevdonigah davranışı elementləri rol oynayır.
Passiv müdafiə reaksiyaları
Düşməndən qaçmaq üçün əsas passiv-müdafiə reaksiyalarına donub qalma, qaçma, sığınacaqlarda gizlənmə və başqa məqsədyönlü davranış fəndləri aiddir. Düşməndən tez qaçmaq və görünməz qalmaq üçün həşəratların əksəriyyəti təəccüblü dərəcədə məqsədyönlü qurğulara malikdirlər. Bunlara aid olan hərəkət orqanları bəzən elə mükəmməl olur və orqanizmlə elə hormonik əlaqədə olur ki, nəticədə həşəratı qeyri-adi nəticə ilə təmin edirlər. Belə ki, şıqqıldaq-böcəklər güclü döş əzələlərinə malikdirlər və döşün alt hissəsində xüsusi mexanizmə malikdirlər ki, bunun köməyilə təhlükə anında özlərini yüksəyə ata bilirlər .
Uzunluğu 1 sm olan elaterid 10 sm-dək hündürlüyə tullana bilir. Bu zaman şıqqıltı səsi çıxararaq səsi ilə də düşmənini ürkütməyə çalışır. Bir çox həşəratlar təhlükə anında donub qalır və ya necə deyərlər özlərini ölülüyə vururlar. Məsələn əgər alma uzunburununu narahat etsək o dəqiqə ətraflarını bükərək budaqdan “yıxılır”və bir müddət düşdüyü yerdə hərəkətsiz qalır. Bu özünü ölülüyə vurma böcəyin mühüm instinktiv müdafiə mexanizminin köməkliyi ilə baş verir. Boz rəng isə onları torpaq üzərində görünməz edir. Ptilidae fəsiləsinə mənsub böcəklərdə bu xüsusiyyət daha bariz şəkildə özünü biruzə verir .
Özünü ölülüyə vurma refleksi parəbüzənlər üçün də səciyyəvidir. Onlar da eynilə təhlükə anında ətraflarını bədənlərinə sıxaraq torpağa düşür və hərəkətsiz qalırlar. Təhlükə sovuşduqda onlar yenidə aktivləşərək qaçəb gedir, təhlükə uzun sürdükdə isə onlar pis qoxulu sarı maye ifraz edərək düşməni qorxuda bilirlər. Bu halda onun əlvan rəngi həm də xəbərdarlıqedici funksita daşıyır.
Fəal müdafiə üsulları
Böcəklərin çoxsaylı düşmənlərdən qorunması yalnız passiv müdafiə reaksiyaları və müxtəlif rənglər vasitəsilə deyildir. Təhlükə anında onların əksəriyyəti fəal surətdə qoruna bilirlər. Adətən həşəratlar müxtəlif qorunma fəndlərinin bütöv bir kompleksindən istifadə edirlər. Adi çapağan özünü qorumaq üçün tipik xüsusiyyətlərindən istifadə edir. Təhlükə anında o çox iti qaçır və cəld uçur. Onu demək olar ki, tutmaq olmur. Əgər hər halda onu əllə tutmaq mümkün olsa, o şiddətlə çırpınıb çıxır və güclü çənələri ilə dişləyir. Bütün bunlar onu tez buraxmağa məcbur edir. Canını qurtarmış böcək isə cəld təhlükəsiz yerlərin birində gizlənir.
Böcəklər həmçinin xoşagəlməz dada və iyə malik və ya zəhərli və aşındırıcı mayelərin köməyilə də qorunurlar. Bu məqsəd üçün lazım olan biokimyəvi vasitələr böcəyin orqanizmində istehsal olunur. Fəal müdafiənin bir neçə növünü nəzərdən keçirək.
Zəhərlərdən istifadə
Heylar aləmində əsas müdafiə vasitəsi zəhərlərdir. Bunlar xüsusi vəzilərin ifraz etdiyi, rəqibi ürkütən, iflic edən və ya hətta öldürən ifrazatlardır. Zəhərlilik anlayışı nisbi olsa da həşəratlar içərisində zəhərli növlər çoxdur. Belə ki, iri heyvan növləri üçün bəzi həşəratların zəhəri demək olar ki, ağrısız olsa da, digərlərinin (məsələn, qabar böcəklər, sancıcı həşəratlar) zəhəri onlarda güclü allergiyaya səbəb olur. Həmin zəhər kiçik heyvanlar üçünsə öldürücü ola bilər. Zəhərli maddələr müxtəlif üsullarla ifraz edilir: ya düşmənin bədəninə səpilir, ya şırnaqla fışqırdılır, ya zəhərli duman şəklində bomba kimi atılır.
Bir çox böcəklər xüsusi ifrazat maddələrinin köməyilə qorunurlar: məcələn, Timarcha cinsindən olan yarpaqyeyənlər və onların sürfələri . Bu böcək buğumların birləşmə yerlərindən çox güclü zəhərə malik və kəskin iyli, narıncı rəngli maye ifraz edir. Bu mayenin tədqiqi göstərmişdir ki, onun mikroskopik miqdarının kiçik heyvanın qanına yeridilməsi heyvanın ölümünə səbəb olur. Bu böcəyi yeməyə çalışan kərtənkələni müşahidə etsək görərik ki, kərtənkələ təsadüfən onu ağzına qoysa da sonra tez onu ağzından kənara atır və üzünü uzun müddət müxtəlif əşyalara sürtür. Belə bir vəziyyətə düşən qurbağa dilini bacardıqca çox çıxarmağa və onu otlara bərk-bərk sürtməyə çalışır. Qabar böcəklər daha zəhərlidirlər. Belə ki, hətta iri ev heyvanları onları otla birlikdə yedikdə ölə bilirlər. Əvvəllər qurudulmuş qabar böcəklərindən apteklərdə qabar plastrlarının hazırlanmasında istifadə edirdilər.
Partlayıcı qarışıq
Karabid böcəklər fəsiləsindən olan bombardmançı böcəklər çox maraqlı müdafiə sisteminə malikdirlər. Təhlükə anında bu böcəklər qarıncığın uc hissəsindən ifraz olunan qaynar aşındırıcı mayeni düz düşmənin üstünə tuşlayaraq atırlar. Maye havada partlayışla buxarlanır və xoşagəlməz iyə malik kimyəvi maddədən ibarət bulud kütləsi əmələ gətirir . Tədqiqatlar göstərir ki, böcəyin partlayış reaksiyasının sürəti saniyədə 500-1000 atışdan ibarətdir. Nəticədə böcəyə hücum etmiş düşmənin bədənində çox ciddi yanıqlar əmələ gəlir.