İkinci Balkan müharibəsi
İkinci Balkan müharibəsi (Rumınca: Al doilea război balcanic, Serbcə: Други балкански рат, Drugi balkanski rat, Yunanca: Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος, Devteros Valkanikós Pólemos, Bolqarca: Междусъюзническата война, Mezhdusayuznicheskata voyna) I Balkan müharibəsinə qatılan dövlətlərin, Yunanıstan, Bolqarıstan, Monteneqro, Albaniya, Serbiya, Osmanlı imperatorluğu və sonradan qatılan Rumıniyanın arasında baş verən müharibədir. Bu müharibə nəticəsində, Osmanlı İmperiyası əvvəl itirdiyi Ədirnə və Kırklarelini azad etmişdir. London konfransının hökmləri qismən dəyişmişdir.
Balkanlarda hökmranlığa çalışan Avstriya-Macarıstan və Almaniya tərəfindən təhrik edilən Bolqarıstan 1913-cü ildə Serbiya və Yunanıstana qarşı qoşun çıxartdı. Çernoqoriya və Rumıniya Serbiyanın və Yunanıstanın köməyinə gəldilər. Osmanlı imperiyası da Bolqarıstana qarşı çıxdı. 1913-cü il 30 iyunda başlanan İkinci Balkan müharibəsi həmin il 19 avqustadək davam etdi. Bolqarıstan ağır məğlubiyyətə uğradıldı. Yaranmış fürsətdən "Gənc türklər" istifadə edərək Ədirnəni və ətrafdakı yerləri Türkiyəyə qaytardılar. Osmanlı dövləti Avropa torpaqlarının bir hissəsini itirmiş oldu.
Birinci Balkan müharibəsi Avstriya-alman qruplaşmasını zəiflətdi. Serbiyanın güclənməsi Avstriya-Macarıstanı məcbur etdi ki, Qalisiyadan öz qüvvələrinin çoxunu Balkan cəbhəsinə gətirsin. Müharibədə məğlub olan Türkiyə xeyli zəifləmişdi.İndi Avstriya-Macarıstan ona çalışırdı ki, Bolqarıstanı Serbiyadan ayırsın. Bununla o Balkan blokunu dağıtmaq, arxada, Serbiyaya düşmən ola biləcək Bolqarıstandan onun üçün təhlükə yaratmaq məqsədini güdürdü. Balkan ittifaqının şəxsində Antanta tərəfdə güclü hərbi qüvvə dururdu. Avstriya diplomatiyasının vəzifəsi bu qüvvəni parçalamaq idi. Lakin buna nail olmaq o qədər də asan deyildi. Dənizə çıxışa nail ola bilməyən Serbiya onun əvəzini Makedoniyadan çıxmaq istəyirdi. 1913-cü ilin fevralında o, 1912-ci il 13 mart tarixli serb-bolqar ittifaq müqaviləsinin ərazilərə dair şərtlərinə yenidən baxmaq təklifi ilə Bolqarıstana müraciət etdi. Bolqarıstan və Yunanıstan arasında kəskin çəkişmə başlamışdı. Şimali Epirdə heç nə ala bilməyən Yunanıstan Bolqarıstanın hesabına Makedoniyanın cənubundan və Frakiyadan almaq istəyirdi. Bolqarıstan və Yunanıstan arasında Salonikin taleyi uğrunda da mübarizə gedirdi. Bunlara baxmayaraq, Serbiya və Yunanıstan Bolqarıstanla birlikdə Türkiyəyə qarşı müharibəni davam etdirirdilər.Türkiyə ilə London müqaviləsi imzalanandan bir gün sonra, yəni 1913-cü il iyulun 1-də yunan-serb müqaviləsi imzalandı. Rumıniya da ona qoşuldu. Türkiyə ilə müharibə ərzində Rumıniya öz bitərəfliyinə görə Bolqarıstandan Dobrudçi tələb edirdi. Rusiyanın işə qarışması nəticəsində Silistri şəhərini Rumıniyaya verməklə iş bitmiş sayıldı.Lakin Rumıniya bununla kifayətlənmək istəmirdi. Buna görə də o Serbiya və Yunanıstanın təklifinə dərhal cavab verdi. Bu yolla o, Bolqarıstandan ərazi qoparmaq ümidində idi.Rusiya hər vəchlə Balkan birliyini saxlamağa cəhd edirdi. O çalışırdı ki, Serbiya və Yunanıstan öz tələblərini azaltsınlar. Bolqarıstan isə güzəştə getsin.Avstriya-Macarıstan isə əksinə, Bolqarıstanı müharibəyə təhrik edirdi, ona istiqraz verməyi,ərazisinin bütövlüyünü qorumağı vəd edirdi. Bolqarıstan hökuməti əvvəlcə cəhd etdi ki,Rusiyanı bolqarserb konfliktində Serbiya əlehinə mövqe tutmağa cəlb etsin. Lakin Rusiya diplomatiyası buna getmədi. Peterburqda başa düşürdülər ki, Balkan dövlətləri içərisində ona ən yaxını Serbiyadır. Sazonov bolqarların təklifini rədd etdi və bildirdi ki, onlar serblərlə danışığa gəlməyincə Rusiya ilə danışıqlar mümkün olmayacaq. O isə yalnız Rusiyanın vasitəçiliyini təklif etdi. Lakin slavyan dövlətlərinin birliyini saxlamaq uğrunda Rusiyanın səyləri müvəffəqiyyət qazanmadı.Bolqarıstan Avstriyanın tərəfinə keçdi.1913-cü il iyunun 29-da o, serblərə və yunanlara qarşı hərbi əməliyyata başladı. Özünün əvvəlki müttəfiqlərinə hücum edən Bolqarıstan hesab edirdi ki, Almaniya və Avstriya Rumıniyanın müharibəyə qoşulmasının qarşısını ala biləcəklər. Lakin bu baş vermədi. 1913-cü il iyulun 3-də Rumıniya səfərbərlik e’lan etdi və iyulun 10-da Bolqarıstana qarşı müharibəyə başladı. Avstriya-Macarıstan hökuməti II Balkan mühari bəsinə qatılmağa hazır idi. O Bolqarıstanın qələbəsini gözləyirdi. Lakin az sonra aydın oldu ki, Bolqarıstan məğlub olacaq. İndi Avstriya onun müdafiəsinə hazırlaş mağa başladı. O Almaniyanın köməyinə ümid bəsləyirdi.Lakin müxtəlif bəhanələrlə Almaniya Avstriya-Macarıstanı müdafiə etməkdən imtina etdi. Bolqarıstanın ağır vəziyyətindən Türkiyə istifadə etdi. İyulun 16da iki Balkan dövləti ilə birlikdə Bolqarıstana hücum etdi. İyulun 20də türklər Adrianopolu bolqarlardan aldılar.Avstriya Bolqarıstana gözlənilən köməyi göstərmədi. Avstriyanın bu mövqeyi Sofiyanı məyus etdi. Rusiya diplomatiyası üçün Bolqarıstanı Antanta tərəfinə qaytarmaq üçün əlverişli şərait yaranmış oldu.Bunun naminə o, Adrianopolu Bolqarıstana qaytarmağa cəhd etdi. Londonda səfirlərin yeni müşavirəsi toplandı.London sülh müqaviləsi Enos-Midiya xətti üzrə sərhəd məsələsinə dair qərarını Türkiyəyə xatırlatdı. Lakin güc tətbiq etmədən Türkiyəni məcbur etmək mümkün olmadı. Adrianopolu Bolqarıstana Qaytarmaq Rusiyaya müəssər olmadı. Lakin Rusiya Bolqarıstanı daha çox itirməkdən xilas etdi. Nəhayət, məğlub olan Bolqarıstan sülh təklif etdi.İyulun 30da Buxarestdə sülh konfransı açıldı. Sülh danışıqları zamanı Bolqarıstan və Yunanıstan arasında Kavoll limanı uğrunda kəskin mübarizə genişləndi. Rusiya və Avstriya, öz tərəflərinə çəkmək üçün Bolqarıstanı müdafiə edirdilər. Almaniya isə Kavolldan istifadə edib Yunanıstanı öz tərəfinə çəkməyə cəhd edirdi. Fransa da Yunanıstanı müdafiə edirdi. İtaliya isə Bolqarıstanın tərəfində idi. İngiltərənin də müdafiə etməsi nəticəsində iş Yunanıstanın qələbəsi ilə qurtardı. Buxarest sülhü.Sülh Buxarestdə 1913cü il avqustun 10da imzalandı. Serbiya Makedoniyadan nəinki mübahisəli, hətta mübahisəli olmayan zonaları da aldı: Yunanıstan cənubiMakedoniyanı, Saloniklə birlikdə Frakiyanın bir hissəsini aldı. Adrianopol Frakiyanın bir hissəsi ilə Türkiyəyə qaytarıldı. Beləliklə, Bolqarıstan uduzdu. İkinci Balkan müharibəsi Balkanlarda qüvvələr nisbətinin yeni istiqamətini müəyyən etdi. Vahid Balkan bloku əvəzində iki qruplaşma yarandı: Serbiya,Yunanıstan, Rumıniya bir tərəfdə, Bolqarıstan, Türkiyə isə digər tərəfdə. Blokun dağılması faktı Almaniya və Avstriya-Macarıstan üçün xeyirli idi. Lakin Rumıniyanın Antanta tərəfinə keçməsi isə bu qiymətini bir qədər itirirdi. Az sonra Balkanlarda yeni beynəlxalq konflikt alovlandı. İkinci müharibə nəticəsində xeyli güclənmiş Serbiya Adriatik dənizinə çıxmağa yenə təşəbbüs etdi.Buna görə, Albaniyanın bir hissəsini tutdu. Bununla yanaşı, 1913cü ilin yayında səfirlərin London konfransı «Alban dövlətinin məhdud statutusu»nu qəbul etdi.Albaniya «altı dövlətin qarantiyası» altında müstəqil knyazlıq e’lan edilirdi. Alban dövlətinin sərhədlərinin müəyyən edilməsi uzun mübahisələrə səbəb oldu.Axırda böyük dövlətlərin müzakirəsinə verildi. Sərhədlərin müəyyən edilməsində Rusiya və Fransa Serbiya və Yunanıstanı müdafiə edirdilər. Almaniya,Avstriya və İtaliya Bolqarıstanın tərəfində idilər. İngiltərə,Almaniya, Avstriya və İtaliyanın mövqeyində idi. Avqustun 11də sərhədlərin əsas istiqamətləri haqqında konfrans qərar çıxardı. İki komissiya yaradıldı. Onlar beynəlxalq konfransın qərarını həyata keçirmək üçün yerlərə getdilər. Komissiyanın işi uzandıqca serblər və albanlar arasında aramsız ixtilaflar baş verirdi. Albanların bir hücumundan sonra oktyabrda Serb hökuməti hissəvi səfərbərlik keçirdi və alban ərazisinin bir hissəsini işğal etdi. O, həm də e’lan etdi ki, Albaniyada qayda yaradılmayınca, bu ərazini azad etməyəcək. Avstriya hökuməti bundan istifadə edərək, serblərə dərs verməyi, onu tamam darmadağın etməyi qərara aldı.Berlin bu dəfə tamamilə Avstriya tərəfində durduğunu bəyan etdi. Bu oktyabrın 16da teleqrafla Vyanaya bildirildi. Oktyabrın 17dən 18nə keçən gecə Avstriyanın Xarici İşlər Naziri qraf Berxtold Avstriyanın Belqraddakı səfirinə təlimat göndərdi. Təlimatda serb hökumətinə ultimatum vermək göstərilirdi. Avstriya Serbiyadan tezliklə Albaniyanı təmizləməyi tələb edirdi. Əks təqdirdə müharibə olacağı bildirilirdi. Rusiya hökuməti ilə məsləhətləşdikdən sonra Serbiya Avstriyanın ultimatumunu qəbul etdi və ordusunu geri çağırdı. Serbiyada Avstriya ultimatumundan bir ay sonra yenə beynəlxlaq konflikt baş verdi. 1913-cü ilin no yabrında Türkiyəyə 42 zabitdən ibarət Almaniya hərbinümayəndəliyinin göndərilməsi barədə Almaniya və Türkiyə arasında saziş imzalandı. Missiyaya general Liman fon Sanders başçılıq edirdi. Missiya türk ordusunun yenidən təşkili ilə məşğul olmalı idi. Liman fon Sanders boğazların sahilində yerləşən korpusa komandan tə’yin olundu. Dekabrın 14də Liman İstanbula gəldi.Limanın missiyası Peterburqun böyük hiddətinə səbəb oldu. Belə çıxırdı ki, Bosfor sahillərində Almaniyanın komandanlıq etdiyi qüvvə peyda olurdu. Parisə gedən, Nazirlər Sovetinin sədri Berlində dayandı və Limanın missiyası haqqında şəxsən Vilhelmlə danışıqlar apardı. O tələb etdi ki, Liman heç olmasa,korpus komandanlığından (paytaxtda) imtina etsin. Guya alman dövləti bu tələblə razılaşdı. Liman başqa yerdə də korpusa komandanlıq edə bilərdi. Lakin Türkiyə Rusiyanın onun işlərinə qarışmasına qəti e’tiraz etdi. Çar hökuməti kömək üçün Parisə və Londona müraciət etdi. Fransa ürəyindən olmasa da, Rusiyanı müdafiə etməyə hazır olduğunu bildirdi. İngiltərə isə tərəddüd edirdi. Kəskin danışıqlardan sonra Almaniya və Türkiyə Rusiyaya güzəştə getməli oldular. Limanın rütbəsi aşağı salındı. Bu onu həmin vəzifədən azad etməyə imkan verdi. Beləliklə, paytaxtda komandanlıq vəzifəsindən Liman imtina etdi. Lakin faktiki olaraq, Almaniya missiyası türk ordusunda rəhbər rol oynamaqda davam etməkdə idi. Liman fon Sandersin işi Almaniyanın növbəti fitnəsi idi. Almaniya fitnə törətməkdə usta idi. O dəfələrlə öz məqsədlərini həyata keçirmək üçün beləfitnəkarlıqlara əl atmışdı. Kayzerin Tanjerdəki çıxışı, Kasablanka, Bosniya böhranı zamanı Byulovun ultimatumu, «Pantera», Serbiyanın iki dəfə hədələnməsi və i.a. alman fitnəkarlığının nümunələridir. Bu dövrdə cərəyan edən beynəlxalq münasibətlər göstərdi ki, ingilisalman ziddiyyətləri ingilis-rus və ingilis-fransız, Avstriya-Macarıstan və rus ziddiyyətlərindən daha kəskin və dərin idi.Türkiyə ilə münasibətlər, Balkan müharibələri, sularda, Aralıq dənizində hakim olmaq uğrunda mübarizə beynəlxalq vəziyyətin daha da kəskinləşməsinə səbəb olmuşdu.Dünya yeni müharibə ərəfəsində idi. Bunu görən və dərk edən böyük dövlətlər öz mövqelərini möhkəmləndirməyə ciddicəhd edirdilər. Bu, Antanta və Üçlər ittifaqı dövlətlərinin fəaliyyətində özünü aydın büruzə verirdi.
Albaniya problemi
Yaxın zamanda Balkan yarımadasında beynəlxalq qarşıdurmanın yeni bir səbəbi meydana gəldi. İkinci müharibədən sonra, statusunu möhkəmləndirən Serbiya, Albaniyanın bir hissəsini işğal etdi və Adriatik dənizində yenidən özünə bir qapı açmağa qərar verdi. 1913-cü ilin yayında Londonda toplanan səfirlər,alban dövlətinin statusunu burada müzakirə etdi. Həqiqətən, Konfransda, altı böyük dövlətin zəmanəti altındakı Alban dövlətinin müstəqilliyi prinsipi qəbul edildi və elan edildi. Yeni dövlətin rəhbəri isə altı ay müddətində bu altı əsas dövlət tərəfindən seçilməli idi. Alban dövlətinin mülki və maliyyə idarəçiliyi, altı dövlətin nümayəndələrindən və Alban nümayəndəsinin iştirakı ilə formalaşacaq və beynəlxalq komissiya tərəfindən nəzarət olunacaqdı. Hələ London konfransı, uzun müharibə və sonsuz intriqadan sonra yeni dövlətin sərhədlərini müəyyənləşdirdi. Bununla birlikdə, bu qurulan sərhədlərin müəyyənləşdirilməsi 30 dövlət müqaviləsi ilə,altı dövlətin birgə qərarına qoyulmuşdur. Bu sual üzərinə, Rusiya, Fransa, Serbiya və Yunanıstanın istəklərini dəstəkləyərkən, Almaniya, Avstriya-Macarıstan və İtaliya, Albaniyaya dəstək verdi. Böyük Britaniya da, bir qış əvvəlki mövqeyini dəyişdi və bu dəfə Alman qrupunun yanında mövqe aldı. Avqustun 11-də Konfrans sərhədin ümumi istiqamətləndirilməsi və sərhədin yerini müəyyənləşdirmək üzrə qərar qəbul etmək üçün iki komissiya yaratdı. Komitələr beynəlxalq konfransın qərarını həyata keçirmək üçün yola çıxdılar. Bu,diplomatik mübarizənin, səfirlər konfransının işlərini davam etdirdiyi Ofis salonlarından, Albaniya dağlarında heyəti beynəlxalq komissiya çadırlarına köçürülməsi demək idi.Həqiqətən, bu məhdudlaşdırma əsnasında Albaniyanın dağlarında tamamilə unikal üsullardan istifadə edilmişdir. Məsələn, Rus nümayəndəsi general Potapov, Alman nümayəndəsi Mayor Laffertin məktubları bir yol tapıb ələ keçirməkdə və surətlərini aldıqdan sonra yerinə yollaqmaqda heç bir qorxu görməməkdə idi. Digər tərəfdən, bu məktublar Laffertin tətbiq etdiyi üsullar haqqında bizə dəyərli məlumatlar verir. Mayor Laffert, 25 oktyabr tarixli hesabatında bunları yazırdı: "Bu gün Üçlü İttifaq, İttifaq Dövlətləri qarşısında monolit bir qüvvə halındadır.Fransız o qədər narahat idi ki, bizi tərk etməklə təhdid etdi. Komitələr bu şəkildə işləməyə davam etdiyi vaxt, Serblərlə Alban xalqları arasında bir-biri ilə ziddiyyətlər baş verəcəkdi. Necə ki, oktyabr ayında Albanların bir hücumundan sonra,Serb hökuməti qismən səfərbərlik elan edərək Albaniya torpaqlarının bir hissəsini öz işğalı altına alacaq və ölkədə asayişi təmin etmədikcə bu torpaqları boşaltmayacağını açıqlayacaqdı. Buna görə də Avstriya hökuməti, preventiv müharibəni açmaq və Serbiyanı tamamilə məhv etmək qərarına gəldi. Avstriya-Macarıstan Hökumətinin diplomatik zəfəri. 14 oktyabr günü, Belqraddakı Avstriya-Macarıstan nümayəndəsinə Berçold bu teleqramı göndərirdi: "Serb hökumətinə Albaniya dövlətini zəbt etmək üçün girişdiyi hərbi hazırlıqlara son vermək niyyətində olub-olmadığını və ya daha doğrusu, işğal altında saxladığı Albaniya ərazisindəki bütün əsgərlərini müəyyən etmək və qısa bir müddət içində geri çəkməyə hazır olduğunu ən açıq şərtlərlə soruşun. Avstriya-Macarıstanın Serbiyaya qarşı bundan belə göstərəcəyi rəftar, Serbiya hökumətinin bu suala verəcəyi cavaba və bununla yanaşı Serbiya hökuməti tərəfindən daha əvvəl qəbul edilmiş olan öhdəliklərin dərhal həyata keçirilməsindən asılı olacaqdı. Əslində Almaniyanın xarici işlər nazirinin müavini tərəfindən Almaniyanın Vyanadakı səfirinə təlimat verildi:"Qraf Berçolda bunu qəti bildirin ki, Albaniya dövlətinin varlığını qorumaq arzusu mövqeyində olan Alman hökuməti, bu məsələdə tamamilə Avstriya-Macarıstanın yanındadır.” Bu təlimat 16 oktyabrda Vyanada teleqraflaşdırıldı. 17 oktyabr 1913-cü ildə Avstriya-Macarıstan xarici işlər naziri Kont Berçold, Belqraddakı nümayəndəsinə, Monarxiya hökuməti adına Serb hökumətinə ultimatum verməsi üçün əmr çıxardı. Bu ultimatomunda Avstriya-Macarıstan hökuməti,Serbiyadan Albaniya torpaqlarını dərhal boşaltmasını tələb etməkdə idi.Əks halda Avstriya-Macarıstan Serbiyaya müharibə elan edəcəkdi. Serb hökuməti, Rus hökuməti ilə də məsləhətləşmələrdən sonra ultimatumu qəbul etmiş və əsgərlərini, Avstriyalı imperialistlərin qarşısında, həm də verilən müddətin bitməsinə iyirmi dörd saat qalmış geri çəkmişdi. Beləliklə, Rusiya və Serbiya bir daha Almaniyanın və Avstriyanın birgə təzyiqinə etiraz edirdilər.
Osmanlı İmperatorluğunun Vəziyyəti və Liman Von Sanders probleminin yol açdığı gərginlik
Avstriya-Macarıstan İmperiyası hökumətinin Serbiyaya ultimatum verməsindən hələ bir ay keçmişdi ki, yeni bir beynəlxalq münaqişə baş verdi. 1913-ci ilin noyabr ayı ərzində Almaniya ilə Osmanlı İmperatorluğu arasında, Türkiyəyə qırx iki zabitdən ibarət bir Alman hərbi missiyasının göndərilməsi məsələsində, bir razılaşma imzalanmışdı. Bəhs edilən razılaşmanın ardınca, missiyanın başına, General Liman von Sanders gətirildi. 14 dekabrda Osmanlı paytaxtına daxil olan General Liman von Sanders , Türk İmperatoru tərəfindən, Boğazların qorunmasına vəzifəli olan korpusun komandirliyinə təyin edilmişdi. Liman von Sandersin missiyası, Peterburqda böyük bir qəzəb oyandırdı. Hər iki boğaz sahilinin,bir Alman generalının əmrindəki qüvvələr tərəfindən qorunmasını təmin edən bu nizam dəyişikliyi qarşısında, Rus diplomatiyasının başqa heç bir reaksiya göstərməsinin yolu yox idi. Elə həmin vaxt Parisdən səfərdə olan və Peterburqa dönməkdə olan Rus Baş naziri Kokovtzev,sırf bu problemi müzakirə etmək üçün yolunu dəyişdirərək, Berlinə getmişdi. Alman paytaxtında əvvəlcə kanslerlə,sonra da, birbaşa, İmperator II Wilhelm ilə Liman von Sanders missiyası üzərində baş-başa müzakirələrə girişən Rus Baş naziri, qəti bir dillə, Türkiyədəki Alman generalının heç olmasa Türk paytaxtını qorumaqla vəzifəli hərbi qüvvələrin Komandirliyindən çəkilməsini istədi. Və bu danışıqlarda Almaniya Rus diplomatına,Liman von Sandersin, İstanbul xaricindəki hər hansı bir hərbi qüvvəyə rəhbərlik etməsində özləri baxımından heç bir qorxu olmadığını ifadə etdi. Fransa, böyük tələsiklik və coşqu göstərməsə də, hələ də Rusiyaya dəstək verməyə hazır olduğunu açıqlayırdı. İngiltərə daha mürəkkəb bir mövqeyə sahib idi. Bir tərəfdən, Osmanlı İmperiyası və Alman hökumətləri, Rusiya ilə çox ciddi danışıqlardan sonra müəyyən güzəştlərə getməyi bacardı. Alman missiyası Türk ordusunda fəal rol oynamağa davam etdi. Alman nüfuzunun Osmanlı imperiyası ilə birləşməsi, Almaniyanın Boğazlar üzərində üstünlüyü kimi böyük bir təhlükə yaratdı. Liman von Sanders problemi, Rusiya ilə Almaniya arasında bir ticarət müqaviləsi imzalamaq üzrə girişilən müzakirələrlə eyni vaxtda üst-üstə düşmüşdü.Bu yeni müqavilə üçün başladılan hazırlıq danışıqları, Rus və Alman mətbuatı arasında, sərt bir mübahisəyə yol açdı.
Mənbə
Yeni tarix. X sinif üçün dərslik. Bakı, 2002. Asya Hacıyeva-Beynəlxalq Münasibətlər tarixi(1871-1919-cu illər) Bakı 2001. Beynəlxalq Münasibətlər Tarixi,Cild 2.