Muradxan Cahangirov
Bu məqaləni vikiləşdirmək lazımdır. Lütfən, məqaləni ümumvikipediya və redaktə qaydalarına uyğun şəkildə tərtib edin. |
Bu məqalə qaralama halındadır. Lütfən, məqaləni ümumvikipediya və redaktə qaydalarına uyğun şəkildə tərtib edin. Əgər mümkündürsə, daha dəqiq bir şablondan istifadə edin. |
Muradxan Cahangirov — Dilçilik elimləri doktoru, professor.
Muradxan Cahangirov | |
---|---|
Muradxan Paşa oğlu Cahangirov | |
Doğum tarixi | |
Doğum yeri | Qubadlı rayonu, Qayalı kəndi |
Vəfat tarixi | |
Vətəndaşlığı | Azərbaycan |
Elmi dərəcəsi | Dilçilik elimləri doktoru |
Elmi adı | professor |
Muradxan Paşa oğlu Cahangirov 1919-cu ildə Qubadlı rayonunun Qayalı kəndində anadan olmuşdur. Əmək fəaliyyətinə Qubadlı kənd məktəbində müəllim kimi başlayan Muradxan Cahangirov Qubadlı rayon Xalq Deputatları Soveti İcraiyyə Komitəsinin sədri vəzifəsinə qədər müxtəlif vəzifələrdə işləmişdir. Lakin Muradxan müəllim ömrünün 60 ilini elmə — doğma dilimizin tədqiqi kimi şərəfli və məsuliyyətli bir işə həsr etmişdir. Filologiya elmləri namizədi Muradxan Cahangirov ömrünün sonuna qədər Azərbaycan Elmlər Akademiyasının Ədəbiyyat İnistitutunda çalışaraq "dilçilikdə Muradxan məktəbi" yaratmağa nail olmuşdur. O, "Azərbaycan milli ədəbi dilinin təşəkkülü" adlı namizədlik və "Milli təşəkkül dövründə Azərbaycan ədəbi dilinin aparıcı üslubları" adlı doktorluq dissertasiyalarını müdafiə etmişdir. Muradxan müəllim bu işlərini birini 1978-ci ildə, digərini isə 1989-cu ildə iki cildli monaqrafiya şəklində çap etdirmişdir. Bunlar elə əsərlərdir ki, milli dil və millətin varlığı üçün bu əsərlərə daim ehtiyac hiss ediləcək. Azərbaycan milli ədəbi dilinin təşəkkülü probleminə həsr olunmuş birinci hissə — birinci kitab dörd fəsildən ibarətdir. Bu hissənin öz girişi var və bu giriş ona görə əhəmiyyətlidir ki, məsələnin qoyuluşu, problemin həlli üçün ilkin şərtlər burada cəmləşmişdir.
Milli dilin və ya xalq dilinin təşəkkülünü ani proses kimi düşünənlər var. Bir ictimai quruluş o birinin içərisində tədricən yetişdiyi kimi, milli dil də ümumxalq dili zəminində tədricən formalaşır. Bir tərəfdən, o, "Ədəbi dilimizin XVI əsr səviyyəsi, bir neçə baxımdan, "erkən milli dil" əlamətlərini xatırladır" — nəticəsinə gəlir və buraya XVI əsrdən diliçi proseslər baxımından sinonim müvaziliklərin aradan qalxmağa başlaması, üstün variantın sabitləşmə meyli, ərazi bütövlüyü baxımından dildə birləşdirici — ümumiləşdirici meylin yaranması, ölkədə iqtisadi-mədəni əlaqələrin genişlənməsi, xanlıqlararası sərhəd qapalılığının olmaması və s. kimi əlamətlər daxil edir. O biri tərəfdən, qeyd edir ki: "Azərbaycan milli ədəbi dilinin təşəkkülünü XVI əsrdən başlamaq olmaz". Muradxan müəllim bu mülahizəsinin üzərində daha möhkəm dayanır və bunu bu dövrdə hələ xalq dili üçün səciyyəvi olan çoxvariantlılığın çoxluğu, gələcək milli ədəbi dilin əsası ola bilən "orta" üslubun qeyri-sabitliyi, klassik üslubun üstünlüyü və s. ilə izah edir. O, ardıcıl faktlara əsaslanaraq göstərir ki, Azərbaycanın üç hissəyə parçalanması, bir hissəsinin farsların, bir hissəsinin ərəblərin, bir hissəsinin rusların tə’sir məngənəsinə düşməsi əvvəlki iki ərazinin tərəqqi imkanlarını məhdudlaşdırmış, sonuncuda çarizmin müstəmləkəçilik siyasətinə baxmayaraq, ümumi iqtisadi, mədəni-ictimai yüksəliş xalq dilinin milli ədəbi dil halında qurulmasına imkan yaratmışdır. Şimali Azərbaycanda dil müxtəlif funksional üslublara ayrılmaqla yanaşı, bu üslublarda vahid ünsiyyət ehtiyacından doğan normalılıq güclənmişdir. Çoxvariantlılıqdan vahid qaydalılığa meyl artmış, qrammatik quruluşda və leksikada indiki işlək formalar (məs. fayda, ömür, toxum; ol, şol əvəzinə o və s. ) XVIII əsrdən daha artıq görünməyə başlamış, bir sıra leksik və qrammatik vahidlərin arxaikləşməsi sürətlənmişdir.
Sonra isə o dilə xarici amillərin rolun nəzərdən keçirilmişdir. İqtisadi həyat birliyinin güclənməsi, pul-qiymət, ölçü-çəki müxtəlifliklərinin aradan qalxması, xanlıqlararası gömrük xərclərinin ləğv edilməsi, daş yol, dəmir yol xətləri, digər rabitə vasitələri, əkinçiliklə bağlı düsturül-əməl kitablar, ümumən XIX əsrdən daha açıq görünməyə başlayan kapitalist münasibətlər, dialekt bazasının dəyişməsi və nəhayət, XIX əsrin son rübündə Bakıda mərkəzləşən qarışıq dil-dialekt xüsusiyyətləri milli ədəbi dil şəklində təmərküzləşməyə səbəb olmuşdur. Ümumi mədəni inkişafın sür’ətlənməsi — mətbuatın, teatrın yaranması, əkinçilik mədəniyyətinin inkişafı, bədii ədəbiyyatın müxtəlif üslub qollarının (nəsr, dram, satira və s. ) meydana çıxması, Bakının tədricən mədəni mərkəzə çevrilməsi, ədəbi-mədəni əlaqələrin genişlənməsi, tərcümə işi, Azərbaycan ərazisini bir neçə hissəyə bölə bilən keçilməz sədlərin olmaması dilxarici amillər kimi milli dilin təşəkkülünə imkan yaratmışdır, — müəllif qənaəti belədir.
Bir sıra görkəmli alimlərin fikrinə şərik olaraq, müəllif milli ədəbi dilin təşəkkülünü bir və ya iki dialektlə bağlamaq fikri ilə razılaşmır, fikrini, bizcə, düzgün əsaslandırır və yazır: "Marksizm klassiklərinə görə, milli dillər formalaşarkən, "dilin tarixi inkişafı sayəsində hazır material" ilkin təşkiledici əsas olur. Təşəkkül və formalaşmaya gətirib çıxaran ikinci yol — tarixən dillərin qarışması, dil-dialekt ünsürlərinin çarpazlaşmasıdır. Həhayət, üçüncü, sonuncu yol "iqtisadi və siyasi təmərküzləşmə ilə əlaqədar dialektlərin vahid milli dildə təmərküzləşməsidir." Buna görə də mədəni mərkəz mühitini əsas tutmaqla milli dilin Şamaxı-Təbriz-Şuşa-Gəncə-Tiflis mühiti ilə sıx bağlı inkişaf etdiyini və XIX əsrin son 30 ilində Bakı mühiti ilə əlaqədar intensiv inkişafını xüsusi qeyd edir.
Müəllif XIX əsrdə meydana çıxan yeni Azərbaycan dilçiliyinin milli dilin təşəkkülünə şüurlu müdaxiləsini qeyd etməklə Bakıxanov, Kazım bəy, M. F. Axundov kimi alimlərin dilçilik fikirləri, əlifba probleminin həlli yolunda aparılan işlər, imla və tələffüz məsələləri, terminologiya barədə mülahizələr, lüğət və lüğətçilik işləri və s. barədə ətraflı və sistemli mə’lumat verir.
1985-ci ildə çıxmış İkinci kitab giriş və beş fəsildən ibarətdir.
Bu əsərində Muradxan müəllim üslubları qarşıdurma mövqeyindən müxtəlif prinsiplər əsasında təsnif etmişdir: ifadə coşqunluğu nisbətinə görə, ifadə tərzinə görə, xidmət obyektinə və anlamlıq dərəcəsinə görə, inkişaf istiqamətinə görə, funksiya dairəsinə görə və s. Bunlar üslub məsələsinə hansı prinsiplərlə yanaşmaq mümkünlüyü barədə fikri zənginləşdirir. Lakin bu bölgülərlə bağlı mübahisələr də etmək olar. O, çətinliklə əldə edilən tək-tək faktlara istinad edərək dilimizin köklərini eradan əvvəlki daha qədim dövrlərlə bağlayır. Material yoxluğu müəllifi məcbur edir ki, qəbilə, tayfa dillərindən xalq dilinə doğru inkişafı, təbii olaraq, uzunmüddətli bir proses kimi təsəvvür etsin. Lakin bu tərəflərə yaxınlaşdıqca daha konkret danışır: VII əsrə qədərki dili danışıq dili, VII–XI əsrlər arasını şifahi, X–XIII əsrləri yazılı ədəbi dilin formalaşma dövrü kimi qəbul edir. Vəziyyət belədir, biz əlimizdəki nadir faktların sələflərini tapmaqda çətinlik çəkirik.
Üslubların milli dilin təşəkkülü dövründə vəziyyətini nəzərdən keçirməzdən əvvəl, o, erkən təşəkkül dövründə üslubların zirvələnmə gedişi barədə mülahizələrini söyləmişdir. Onun fikrincə, xalq dili materialı Füzuli zirvəsini yaratdığı kimi, Füzuli zirvəsi də dil materialı və sənətkarlıq qüdrəti ilə orta xəttin — Vaqif-Axundov xəttinin yüksəlişinə böyük kömək etmişdir.
Əsərdə bu cəhət fonetik-orfoqrafik, leksik və qrammatik material əsasında ümumiləşdirilmişdir. XIX əsrdə ümumxəlqi-demokratik meyllər fonetik-leksik-qrammatik normalaşmanı daha fəal üzə çıxarmışdır.
İkinci kitabın sonrakı fəsilləri milli dilin təşəkkülü mərhələsində bədii, elmi, ictimai-siyasi üslubların sistemli elmi tədqiqinə həsr edilmişdir. Ağırlıq mərkəzi XIX əsrə düşən milli təşəkkül dövründə elmi üslub sinkretik xarakter daşısa da, termin sinonimliyi və müvaziliyi olsa da, elmi dil bədii dildən tam ayrıla bilməsə də, nəsr forması dəbdən düşməsə də, XIX əsrin 30-cu illərində müqayisəli dilçilik elminin, 40-cı və sonrakı illərdə tarixşünaslıq və "kəsbkarlığın", 50-ci illərdə dilçilik və ədəbi tənqidin, 60-cı illərdə cəmiyyətşünaslıq və fəlsəfənin, 70-ci illərdə aqrotexnika və əkinçilik mədəniyyətinin, 80-ci illərdə təbabət və məktəbdarlığın, 90-cı illərdə bitkiçilik və meşəçiliyin inkişafına dair əsərlər istər-istəməz elmi üslubun da lazımi inkişaf axarına düşmüş olduğunu və milli dilin təşəkkülü üçün mühüm bir amil kimi çıxış etdiyini sübut edirdi.
O, milli dilin erkən təşəkkülünü XVI əsrdən də başlamağı mümkün hesab edir, lakin qəti olaraq XVII əsrin II yarısı üzərində dayanır.
Muradxan müəllim özü milli dilin Fransada 6 əsr, İtaliya və Almaniyada dialekt bazası tez-tez dəyişdiyinə görə 6–7 əsr ərzində formalaşdığını qeyd etdiyi halda, bizim milli dilin təşəkkülünə 2 əsr yarım vaxt ayırır.
Muradxan müəllim gələcək nəsillər üçün böyük məs’uliyyət, böyük zəhmət və vicdanla bir iş görüb. Bu iki kitab həm elmi-nəzəri, həm də əməli cəhətdən çox faydalıdır. Muradxan Cahangirov 1996-cı ilin aprel ayının 26-da vəfat etmişdir.
Elburus Şahmarın "xanimanim Qubadlı " və Mehdi Mükkərrəmin "Əbədi şölələnən məhşəl" kitablarından da istifadə olunmuşdur.